ԵՐԵՔ ՕՐ.օր առաջին

       Օր առաջին

-Ինչու՞ սպանեցիք նրան:

-Էդ ես չեմ իրեն սպանել,էդ ինքն է ինձ սպանել: Անգամ էն աշխարհում նա ինձ հանգիստ չի թղնում:

-Արմե՛ն,հանգստացի՛ր,ահա՛, վերցրու ջուրը,խմի՛ր:

Բայց Արմենը հանգստանալու ցանկություն չուներ:Ջրի բաժակի պատին զարնվելու ձայնի վրա ներս վազեցին պահնորդները.

-Ոչինչ չի պատահել,կարող եք դուրս գալ,-դիմելով վերջիններիս ասաց տիկին Լազարյանը:Ապա դարձավ դեպի Արմենը.

-Իսկ մենք շարունակենք:

Մեկ ամիս առաջ ոստիկանությունը սպանության մեղադրանքով ձերբակալել էր գործարար Արմեն Սահակյանին :Վերջինիս դեմ գործ էր հարուցվել ,որում ասվում էր,թե նա միտումնավոր կերպով կյանքից զրկել է մեկ այլ անձի,այլ կերպ ասած՝ սպանության համար: Տուժող կողմը,որը ցավոք այդպես էլ հնարավորություն չունեցավ ներկա լինելու դատավարությանը/պարզ պատճառով,քանի որ սպանված էր/,մի մարմնավաճառ էր՝Օլեսիան: Մեղադրյալի հակիրճ պատմածներից ոստիկանները իմացան ,որ նա այդ մարմնավաճառուհուն ընդամենը կես ամիս էր ճանաչում: Ավելին՝մեղադրյալը ամենայն սառնասրտությամբ ու առանց ավելորդ բացատրությունների ընդունեց իր մեղքը,այդպես էլ դատավարության ընթացքում չփորձելով արդարացնել իր քայլը : Դե իսկ քննիչին այլ բան էլ պետք չէ:Կա հանցագործություն, կա ինքնախոստավանություն, ուրեմն՝ կարելի է գործն ուղարկել դատարան,որոշում կայացնել ու փակել սրիկային, մինչև նա կփտի բանտում: Սակայն Արմենի փաստաբանը,որն ի դեպ հակառակ Արմենի ցանկության էր վարձվել ընտանիքի կողից, կարողացավ ապացուցել,որ իր պաշտպանյալը հոգեկան անհավասարակշիռ վիճակում է գտնվում:Ելնելով այս հանգամանքից՝ դատարանը Արմեն Սահակյանի համար սահմանեց 20 տարվա ազատազրկում,որը նա պետք է անց կացներ հոգեբուժարանում և պարբերաբար այցելեր հոգեբանի:

Տիկին Լազարյանը Արմենի հոգեբանն էր:Նրանք գրեթե հասկակիցներ էին,չնայած որ ուշադիր նայելու դեպքում պարզ կդառնար,որ Արմենը մոտ 5-6 տարով փոքր է իր հոգեբանից:Տիկին Լազարյանի տեսքից կարելի էր նրա մասին երեք բան եզրակացնել. առաջին՝նա ամեն ինչում կարգ ու կանոնի սիրահար էր,երկրորդ՝անձնականը ու գործնականը երբեք չէր խառնում իրար,ինչը հոգեբանների համար գլխավոր նախապայման էր հանդիսանում և երրորդ՝նա հարգում էր իր մասնագիտությունը ու գիտեր լինել առաջինը իր բնագավառում: Քանի-քանի՜ այսպիսի չխոսկանների  նա խոսեցրել ու հոգեբանական օգնություն էր ցուցաբերել:Համոզված էր՝Արմենն էլ վաղ թե ուշ կհանձնվի:

-Եվ այսպես,ոստիկանական հաշվետվության մեջ նշված է,որ դու այդ կնոջ հետ ծանոթացել ես մոտ մեկ ամիս առաջ:Ճի՞շտ է:

-Խոստացեք,որ լուռ կմնաք,-կարծես ուշադրություն էլ չդարձնելով Լազարյանի խոսքերին՝ ջղաձգումներով խոսեց Արմենը,-խոստացեք,որ այն, ինչ կպատմեմ կլինի միայն մեր սեփական հիշողությունը,խոստացեք,որ ոչ ոքի ձեր ողջ կյանքում չեք ասի այն, ինչ կլսեք ինձնից:

-Արմե՛ն ,հանգստացիր և ինձ լսիր:Առաջին հերթին դու պետք է իմանաս,որ այս խոսակցությունները հոգեբանության էթիկայի համաձայն ես իրավունք չունեմ հրապարակելու,այնպես որ այն, ինչ դու կասես այստեղ ,երբեք դուրս չի գա այս պատերի ներսից:Հանգսիտ կարող ես խոսել:

-Ուղղակի ես չեմ ուզում ,որ մարդիկ փորձեն արդարացնել ինձ,որքանով էլ ես դրան արժանի կամ անարժան լինեմ: Ես ինքս ինձ չեմ կարողանում ներել,հետևապես՝ ոչ ոք չպետք է ների ինձ:

-Եղավ Արմեն,-զրույցի տարօրինակ նախաբանից փոքր ինչ շփոթվելով՝ ասաց Լազարյանը:

Զանգը հնչեց: Լազարյանը զարմացավ.անգամ չէր էլ հասկացել՝ ինչպես է անցել իրենց տրված ժամանակահատվածը:Ուզում էր խնդրել,որ երկարացնեն ժամանակը,բայց օրենքի համաձայն դա անթույլատրելի էր:Ինքն էլ դա քաջ գիտակցում էր,սակայն վախ ուներ,որ Արմենը նորից կսկսի լռել,իսկ այսպես, նա հազիվ էր կարողացել խոսեցնել նրան:

Պահնորդները տարան Արմենին:Լազարյանը նրա հատևից ձայն տվեց,կարծես հավաստիանալու համար,թե արդյոք Արմենը չէր մտափոխվել.

-Արմե՛ն,վաղը կհանդիպենք ,այնպես չէ՞:

-Այո՛,միայն չմոռանաք ձեր խոստման մասին:

-Անշու՛շտ:

Կարծես ամեն ինչ լավ էր ընթանում,մի գիշերը նրա մեջ պետք է որ ոչինչ չփոխեր:Լազարյանը հույս ուներ, որ չի փոխի:Իրեն հանգստացնելու այս փորձերով էլ մոտեցավ պահարանին ,բացեց այն ,հանեց ձայնագրիչն ու, միացնելով այն ,ասաց.

-Առաջին տեսակցությունը ավարտվեց:Ես կարողացա Արմեն Սահակյանին խոսեցնել: Ինձ թվում է,որ նրա կատարած սպանության մեջ ինչ որ մութ կողմ կա,որ ոստիկանությունը չի բացահայտել:Ինչու՞ էր նա վախենում խոսել,կամ այդ որ հանցագործն է այսպես ինքնադատապարտում իրեն:Հիվանդն,ինչ խոսք,քչախոս է,բայց վաղվա սեանսը խոստանում է բացահայտումներով լի լինել:Վերջ: