Տարօրինակ, դառն ու ցավոտ մի զգացում,
Ասես լքել են ինձ բախտի այս մեծ կայարանում։
Ասես լքել են ինձ բախտի այս մեծ կայարանում։
Ոչ ոք չկա՝ ո՛չ մանկություն, ո՛չ հայր, ո՛չ մայր,
Չկաս և դու։
Լռությունն է խոսում հիմա,
Հերթն է նրա։
Չկաս և դու։
Նույնիսկ չկան քո խոստացած երազները,
Երազներդ՝ սև-սպիտակ, որ պատրաստ էին հանուն …. դառնալ գունեղ։
Չկաս և դու։
Նույնիսկ չկան քո խոստացած երազները,
Երազներդ՝ սև-սպիտակ, որ պատրաստ էին հանուն …. դառնալ գունեղ։
Չկաս և դու՞։
Չկամ և ես ։
Գուցե երբեք էլ չենք եղել, գուցե հեքիաթ էր հորինված,
Կամ առասպել դարից եկած...
Բայց չէ չկաս դու, չկամ և ես,
Ու՞ր է հոգիս, տես Սիրելի՛ս,
Դատարկ է այն, անջատվել է ինձանից,
Անջատվել եմ ես ինձանից...
Ոչ ոք ոչինչ չնկատեց,
Ոչ ոք ոչինչ չհասկացավ...
Դու չկաս....չկամ և ես...