А.С.Пушкин “Я помню чудное мгновение”

Մտքիս մեջ դեռ մշտարթուն է
Ակնթարթն այն, երբ ելար,
Մտածեցի, թե ուրու է
Կամ՝ գեղեցկության հանճար:

Անմխիթար ու տխրալի երկվությամբ
Ահազանգեց աղմկոտ դատարկությունը:
Վերացա ես հողից ձայնիդ հնչմամբ
Ու տեսնում էի լոկ դեմքիդ նրբությունը:

Անողոք էին տարիները,
Ու փոխարեն իմ սիրո
Մոռացնել տվին ինձ քո ձայնը
Ու լուծեցին դեմքդ՝ որպես երեկո:

Գերության մեջ՝ լռության ու միայնության,
Հանգչում էին օրերս անարդյունք,
Առանց խինդի , առանց ոգեշնչման,
Առանց կյանքի,առանց սիրո ու անարցունք:

Հոգիս կրկին զարթնեց քնից...
Կրկին, կրկի՜ն որպես ուրու,
Կամ թե որպես հանճար գեղեցկության
Հայտնվեցիր իմ ճամփին դու:

 Ու սիրտս բերկրում է հաղթանակած,

Մահվան թմբիրը, վերստին պարտված,
Իր տեղը զիջեց խինդին,մուսային,
Սիրուն,արցունքին ու քաղցր կյանքին:

թարգմանություն՝ Ա. Վերանյան