Ձոն ժամանակակից մարդուն

Ժամանակն ավազ է դարձել,

Ամպերը գայլացած արևն են ուտում,

Բարությունը թռչնացել, թևածում է հեռվում,

Բայց դեռ ավազե Ժամացույցները

Կուլ չգնացող արևի Բարությունն են հաշվում...

Բնությունը մարդու կենդանի է,

Ոնց ձաղկես, դեպ այնկողմ կգնա,

Մարդկությունը մարդու քարացել է,

Մարդկությունը պիտի մահանա...

Ժամ-ավազը կդառնա Գիլեոտին,

Կգլխատվեն աշխարհիս Կենդանիները,

Մարդ-ավազակը կճանչնա մահին,

Կլափեն Թռչուններին անկուշտ Գայլերը: