Հավատում եմ քեզ
Ոնց որ խեղդվողը
Ծովի փրփուրին...
Հավատում եմ՝ոնց
Մանուկը մորն իր
Ու ոնց կոտրված
Սիրտը՝նոր սիրուն:
Հավատում եմ քեզ
Արևի ուժի պես,
Որ թեկուզ այրող,
Բայց դե ջերմող է:
Հավատում եմ՝ ոնց
Ասֆալտը կարկուտին,
Որ ծեծին դիմանում,
Բայց վստահում է,
Որ չի սպանի:
Տե՜ս,զգու՛յշ եղիր,
Որ չկոտրես հավատս
Այն անփորձ այգեպանի պես,
Որ Վարդի խնամքը
Հանձնում է կացնին:
Աղբյուրը՝
ArmanVeranyan'sBlog/HavatumEm
Լռի՛ր,թե անգամ հոգիդ ցավում է,
Լռի՛ր,թե կուզես կյանքդ չծախել
Այն էժանագին ողբերգության տեղ,
Որ բեմից անգամ հարկ չկա նայել:
Լռի՛ր,քե՛զ պահիր բողոքներն ամեն,
Ոչ ոք չի լինի վշտիդ կարեկից,
Լռի՛ր, որ հետո հանկարծ չիմանաս,
Թե ուրախացան բազումք քո ցավից:
Լռի՜ր,ամփոփի՜ր ցավերդ քո մեջ,
Պայքարի՛ր համառ այդ ցավերի դեմ,
Լռի՜ր որ հետո, թե հաղթես հանկարծ,
Չկտրի ոչ ոք բերկրանքիդ ճամփեն:
