Մարկուս Զուսակ «Ավետաբերը»․ հատվածներ

 Թարգմանեց Ա․ Վերանյանը

Որքան հնարավոր է հանգիստ անցնում եմ շեմքն ու տուն եմ մտնում։ Դուռը բաց է։

Բազմոցին՝ հյուրասենյակում, մի երիտասարդ է նստած։ Նա դեմքի երանավետ արտահայտությամբ շոյում է Բարապանին[1]:

-Ո՞վ ես․․․

-Ողջույն, Է՛դ,- ասում է նա։- Ուրախ եմ վերջապես ծանոթանալ։

-Այդ դու՞ ես․․․

Նա շարժում է գլուխը։

-Դո՞ւ ես ուղարկել․․․․

Նա կրկին շարժում է գլուխը։

Իսկ հետո ոտքի է կանգնում ու ասում․

-Ես մի տարի առաջ եմ տեղափոխվել այս արվարձան։

Մազերը մուգ են ու կարճ կտրած, հասակը՝ միջինից փոքր-ինչ ցածր։ Հյուրի հագին վերնաշապիկ է, սև ջինսե տաբատ և կապույտ սպորտային կոշիկներ։ Ամեն վայրկյանին զուգահեռ նա ավելի ու ավելի էր նմանվում տղեկի։ Չնայած ձայնը տղայական չէր ընդհանրապես։

-Այո՜, մոտավորապես մեկ տարի առաջ։ Ես տեսել եմ հորդ հուղարկավորությունը։ Տեսել եմ, թե ինչպես էիք դուք թուղթ խաղում։ Ես մոտենում էի ու նայում, ինչպես որ դու տնից տուն թափառելիս։

Նա շրջվում է․ թվում է՝ ամաչում է։

Մարկուս Զուսակ «Գրքի գողը»․ մեջբերումներ

      Կար- չկար մի տարօրինակ մարդուկ կար։ Նա որոշել էր, որ իր կյանքում երեք կարևոր բաներ են լինելու․

• Նա որոշել էր մազերը հարթեցնել ոչ բոլորի պես՝ դեպի հակառակ կողմ։
• Նա իր համար փոքրիկ, տարօրինակ բեղեր էր գտնելու։
• Մի օր կառավարելու էր աշխարհը։

       Բավական երկար ժամանակ երիտասարդը թափառում էր՝ մտածելով, ծրագրելով ու հաշվարկելով, թե ինչպես աշխարհն իրենով անի։ Եվ ահա մի օր, որտեղից որտեղ գլխում մի միտք ծագեց, կատարյալ ծրագիր։ Նա երեխայի հետ զբոսնող մի մոր տեսավ։ Մայրը երկար ժամանակ նախատում էր որդուն, մինչև տղան չսկսեց արտասվել։ Մի քանի րոպե անց նա այնքան փափուկ խոսեց տղայի հետ, որ վերջինս հանգստացավ ու նույնիսկ ժպտաց։