Ամառային այդ երեկոյան՝ ժամը իննին, ես գյուղից գնացքով գալիս
էի քաղաք: Դեռ շոգ էր, ամպերը կիսամութ էին արել, ամպրոպ էր
սպասվում: Երբ կառապանը, փոշի բարձրացնելով, կառքում թռցրեց ինձ շուկայի կողմից
մթնող դաշտով, մեր հետևից ինչ-որ բան բռնկվեց, ճանապարհը մեր դիմացից մի պահ ողողվեց
ոսկով, ինչ-որ տեղ որոտ ճայթեց, և փոշու ու կառքի վրա խոշոր աստղիկներով սկսեց տեղալ
արագ ու նոսր անձրևը, որը
նույն պահին էլ դադարեց: Հետո կառքը, թեքվելով զառիթափից
դեպի դաշտամիջյան ճանապարհ, դղրդաց ամբողջովին չորացած գետի վրա ձգվող քարե կամուրջին:
Կամուրջի ետևից սարսափելիորեն մթին էին տվել
ու մետաղական հոտ էին տարածել քաղաքային դարբնոցները: Ճանապարհին վառվում էր փոշու մեջ
կորած կերոսինե լապտերը:
Վորյուբերի հյուրանոցում, որը քաղաքում լավագույնն էր, ինձ,
ինչպես միշտ, տարան միջնորմի
հետևի ննջասենյակով համարը: Սպիտակ, մոմլաթե վարագույրներով
ծածկված փակ պատուհաններով այդ սենյակում շոգ էր, ինչպես վառարանում: Հյուրանոցի աշխատակցին հրահանգեցի ամբողջությամբ
բացել լուսամուտը, ինքնաեռ բերել և արագ մոտեցա լուսամուտին. սենյակում
շնչելու օդ չկար:
