Ուրվաբեկված կյանք...

Ցավից հետո
Դատարկություն է գալիս`
Անլցնելի ու ահռելի մի դատարկություն,
Որ օդով անգամ չենք կարող չափել:

Տված դավից հետո
Մղկիտն է գալիս,
Որ ասես քաղցկեղ առնում է մարմինդ,
Գամում անշարժության սյունին
Եվ հա ձաղկում է:

Խոնավ բիբերից հետո
Կուրություն է գալիս՝
Այնպես երանելի ու այնպե՜ս լուսավոր,
Որ տեսած-չտեսածդ միայն ուրվաբեկվում է
Ցավի դատարկության ու դավի մղկիտի մեջ: