Ոնց որ խեղդվողը
Ծովի փրփուրին...
Հավատում եմ՝ոնց
Մանուկը մորն իր
Ու ոնց կոտրված
Սիրտը՝նոր սիրուն:
Հավատում եմ քեզ
Արևի ուժի պես,
Որ թեկուզ այրող,
Բայց դե ջերմող է:
Հավատում եմ՝ ոնց
Ասֆալտը կարկուտին,
Որ ծեծին դիմանում,
Բայց վստահում է,
Որ չի սպանի:
Տե՜ս,զգու՛յշ եղիր,
Որ չկոտրես հավատս
Այն անփորձ այգեպանի պես,
Որ Վարդի խնամքը
Հանձնում է կացնին:
Աղբյուրը՝
ArmanVeranyan'sBlog/HavatumEm
Комментариев нет:
Отправить комментарий