Գոռ գոչում է ամբոխը գինետան
Արբած են բոլորը՝ գինուց թե՞ ցավից,
Թաղել են փորձում հուշերը դաժան,
Կարմիր են աչքերը նրանց՝ գինուց թե՞ լացից:
Բաքոսին տուրքս եմ տալիս և ես,
Հարբած չեմ,
թեև արբության կարոտ
Բաժակն եմ դատարկում բաժակի ետևից,
Կյանքս եմ հիմնահատակ կառուցում մտոք:
Комментариев нет:
Отправить комментарий