Ժենյա Վարդազարյան «Դու չկաս»

Տարօրինակ, դառն ու ցավոտ մի զգացում,
Ասես լքել են ինձ բախտի այս մեծ կայարանում։

Ոչ ոք չկա՝ ո՛չ մանկություն, ո՛չ հայր, ո՛չ մայր,
Չկաս և դու։
Լռությունն է խոսում հիմա,

Հերթն է նրա։
Չկաս և դու։
Նույնիսկ չկան քո խոստացած երազները,
Երազներդ՝ սև-սպիտակ, որ պատրաստ էին հանուն …. դառնալ գունեղ։

Չկաս և դու՞։
Չկամ և ես ։

Գուցե երբեք էլ չենք եղել, գուցե հեքիաթ էր հորինված,
Կամ առասպել դարից եկած...
Բայց չէ չկաս դու, չկամ և ես,
Ու՞ր է հոգիս, տես Սիրելի՛ս,
Դատարկ է այն, անջատվել է ինձանից,

Անջատվել եմ ես ինձանից...

Ոչ ոք ոչինչ չնկատեց,
Ոչ ոք ոչինչ չհասկացավ...
Դու չկաս....չկամ և ես...