Ամբողջանում է հիշողությունը դեմքիդ.
Երբեմն ատելի է ինձ այդ ամենը
Բայց հայելին կա...արտացոլում է:
Մեկ- մեկ ուղղակի ուզում եմ սեղմել կոպերս,
Այնպես ուժեղ սեղմել,
Որ դուրս գան աչքերս ակնախոռոչից:
Բայց աչքերս՝վարժված լույսի,
Ավելի զորեղ են,քան կամքս՝
Հլու ինչ որ ապակու,
Որ ամբողջական էլ չի,
Այլ փշուր-փշուր:
Ու շարունակում եմ ատել ես ամենը,
Իսկ հայելին դեռ կա,այն արտացոլում է:
Комментариев нет:
Отправить комментарий