Կռո՛ւնկ, ասա՛, ուսկե՞ կուգաս

Կռո՛ւնկ, ասա՛, ուսկե՞ կուգաս,

Երկրէն մի՞թե խաբար չէրած,

Միթե մանչ ու մերիկ գերի,

Հպատակ են դեռ օտարի:

Գթա՛, կռունկ, համր լացով

Մի կոտորե սիրտս խռով,

Մի՞թե Երկրէն մենակ գույժեր

Ու ավետիս դուն չես բերեր:

Խոսա՛, կռունկ, ինչո՞ւ ատեն,

Երբ հայության պետք էր մեկեն

Ե՛վ բարեկամ, և՛ լավ հոգի,

Հիասթափվինք կրկին մարդէն:

Կռունկ, չվիր, Երկիր նորեն

Ու աչքերիդ մեջ ամբարէ

Մեր ապագան, մեր հույսը ծով,

Ոգին տոկուն, հոգին խռով:

Չվիր, կռո՛ւնկ, Երկիր նորեն

Թո՛ղ աչքերդ լույսը տանեն: