Միայնակ՝ բնության հետ

Ձգված էր հեռվում մի թուխ ծիածան,

Մոռ էր ամբողջը ու մուժ մթնշաղ:

Սարից գահավեժ գետերը անցան,

Ու կենդանիներ մատղաշ ու մատաղ:

Ձգված երկնքում ամպի քարավան,

Եվ ուխտեր ամպե և անհոգ գազան,

Լողում են անթև աղավնիները մով անապատով:

Օդե պարանին ճնճղուկներ մի բուռ

Չուն են փորձարկում իրենց անսարսուռ,

Ու քարավանում ամպերի այդ լուրթ

Գահավիժում աստղերը կապույտ:

Եվ հանդերձավոր ծառի կատարին

Մանուկ քամին էր խաղում չարաճճի,

Ու պագշոտ շուրթով դիպչում էր հողին

Ցրվում էր, հյուծվում առանց արճճի:

Ու սևազգեստ հողի բիրտ գրկում

Իր քունն էր առնում ամռան շեկ տապը,

Եվ լալահառաչ ամպերի տակ գիրգ

Վերջալույսը բոց տարածվում էր պիրկ: