-Դա հանկարծակի չի լինում,- ասաց պապիկը:-
Թոմի մոտ այն ուշանում է:- Քեզ մոտ ավելի վաղ է ի հայտ եկել և չի կորել մինչ այժմ:
Հայտնագործություններ ես անում, աչքերդ
լայն բացած նայում ես, ոչինչ բաց չես թողնում, ներշնչում ես բույրերը, համտեսում
ես դրանք: Ականջ ես դնում: Կեցցե՛ս, երբեք չդադարես: Մարդիկ այդ հատկությունը
հաճախ են կորցնում, բայց նրանց հոգն էլ չէ: Դու նրանց մի՛ նայիր: Ինչ քեզ տրված է,
դրանով անցիր կյանքիդ ճամփան: Ա՛յ, ինչպես ես: Ամեն օր այդպես եմ ապրում:
Վերցնենք թեկուզ այս մարգագետինը կամ խատուտիկի գինին: Պետք է տեսնել, լսել, զգալ,
հպվել, հոտոտել, զարմանալ և սիրել: Պարզի՛ր ձեռքերդ: Աստված դրանից քեզ յոթ հատ է
տվել: Աջն ու ձախը, դրանց գումարած քիթը, բերանը, աչքերը, ականջները, մաշկը:
Ով դադարել է զարանալ, նա դադարել
է սիրել, իսկ թե դադարել է սիրել, համարիր՝ չի էլ ապրում, իսկ ով չի ապրում,
Դագլա՛ս, ընկե՛րս, ապա համարիր՝ մեռած է:
Պատմվածքը «Ամառային առավոտ, ամառային գիշեր» ժողովածուից է: Ռուսերենից թարգմանեց Արման Վերանյանը:
Комментариев нет:
Отправить комментарий