Հազվագյուտ է
Սերս,
Կիրքս
Ու թերևս
Այն լուռ մահը,
Որ օձի պես փաթաթվել է
Պարանոցիս:
Հազարերես
Ու անդեմ եմ,
Թե ինձ սիրես
Կդիմառնեմ,
Կհամբառնեմ
Սիրո,
Կրքի,
Ճահճից ախտի:
Թե որ սիրես,
Սիրտս գուցե բուժվի վերքից,
Հոգիս նորից ճկվի բերքից,
Իսկ մարմինս
Լուռ ճմրթվի ավյուն-կրքից:
Դե՜, ե՛կ
Սիրի՛ր:
Комментариев нет:
Отправить комментарий