Քաղաքային քրոնիկներ:Բանաստեղծություն վերջին

Քաղաքն իր բախտի անիվն ուներ,

Որ մարդիկ անգիտակից

Դարձրել էին խաղալիք,

Ու կնքել «կարուսել» անվամբ:

Ու շտապում էին, հա՜ շտապում,

Ճոճելու իրենց հաճույքը կարուսելի վրա,

Այնինչ բախտն էր յուրաքանչյուրի ճոճվում

Ամպերի տակ բազմած այդ չարխի վրա:

Հաճույքը վախին խառնած,

Պտտվում էին մեր ու մանուկ,

Կարուսելը հոգնում էր կամաց

Կյանքից անհոգ, անհանելուկ:

Նա այս կյանքում ուներ կոչում,

Բայց թե մարդը ի՞նչ էր հիշում,

Ու դարդոտած, մետաղ կտրած

Կյանքի անիվն էր ճռճռում:

Ու մի օր էլ այն դադարեց պտտվելուց...

Ու մոռացվեց կարուսելը՝

Վայելքն այդ հին, ճոխ օրերի,

Լքվեց, դարձավ այն անկենդան,

Լոկ ապաստան գել-գազանի,: 

Ու մի օր էլ այն դադարեց վիճակ գցել,

Ու որոշեց մարդու բախտը

Իրեն հանձնել: