Քաղաքային քրոնիկներ: Բանաստեղծություն վեցերորդ

Աշնան անձրևն այնպե՜ս մաքրասերիկ է դարձել,

Խանար հարսի պես ավլում է փողոցները,

Հողի բույր հանում,

Ու իր քթի տակ,

Ու լոկ իր համար

Լուռ լաց է լինում։

Մայրուղու վրա մի «թույն» մեքենա

Սուլոց է հանում․․․

Սուլում է մեքենան կամակոր մանկան պես,

Գոռում հայհոյում իր մետաղե լեզվով

Անձրևի լացը խանգարում է, տես,

Իր տուն շտապող վարորդին ահեղ։

Ու լոկ քաղաքն է լուռ ականջ կախում

Աշնան անձրևի խուլ հեծկլտոցին,

Բացում է իր գիրկը քաղաքը քարե

Ու ջերմ ափերով շոյում անձրևին։

Եվ երկու թշվառ, մոռացված հոգի

Լուռ սփոփվում են իրարու կողքի․․․