Քաղաքային քրոնիկներ: Բանաստեղծություն յոթերորդ:

-Օ՜, քամի՛ վայրագ, քամի՛ զարհուրող,

Ասա ինձ՝ ո՞վ ես, որտեղի՞ց կգաս,

Տիրույթները իմ բռիդ մեջ կառնես

Եվ այգիներն իմ ավերի կտաս։

Խուլ փնչացնում է Վայրագը հանկարծ,

Խորը, շատ խորը մի շունչ է քաշում,

Ու ետ փչելով, հեռու քշվելով

Տալիս պատասխան․

-Օ՜, քաղա՛ք մարդաշատ, քաղա՛ք հիասքանչ,

Գալիս եմ ես հեռվից հայացքով անթարթ

Ու ամեն քաղաք իմ ճամփի վրա

Դարձնում անապատ։

Գալիս եմ միշտ այնժամ, երբ պետք է լինում

Մաքրել քաղաքներ աղբից դարավոր,

Որ կոչվում է մարդ։

Գալիս եմ հեռվից ու գնում հեռու

Մարդ-արատը իսպառ ջնջելու։

 

-Բայց ինչու՞, քամի՛, ինչու՞ քեզ համար

Չես կարող անցնել  հանգիստ, հևասպա՜ռ,

Առանց ջնջելու, սրբելու նրանց,

Որ իմ որդիքն են, իսկ ես տեր նրանց։

-Քանզի ծերունի, մարդը ներկայի

Խիստ տարբերվում է մարդուց անցյալի,

Այժմ նա մարդ չէ, այլ գազան արի,

Նա մարդ չէ, գիտցի՛ր, այլ գործիք չարի։

Թարթում է քաղաքը իր դեղին աչքերը,

Մթնում է մի պահ, հետո վայրկյան անց

Շանթեր է թափում աչքերից մթին․․․

(Քաղաքը գիտի, որ ճիշտ է քամին,

Բայց արդեն ուշ է, կապվել է մարդկանց)։

Ու կոխ են բռնում քամի ու քաղաք`

Ամեն մեկն իր մեծ պարտքին դավանած,

Իսկ մարդիկ անհոգ, կռվին անտարբեր

Տաքուկ տներում պառկած են, քնած․․․

Բացվում է այգը, արևը հրատ

Ջերմում է տենդով, ջերմում բոցառատ,

Սիրող մոր նման գրկում Քաղաքին,

Իր հաղթած որդուն դարձնում է կյանքի․․․