Անվերնագիր

Երեկ քեզ տեսա,աչքերդ թաց էին
Քայլերդ տարտամած ու շփոթված էին..
Ուզեցի մոտենալ ,պատճառն իմանալ
Բայց հպարտությունս…գերադասում էր մեռնել:

Հեռացա այդտեղից սրտիս դրոշմած
Աչքերիդ արցունքի աղի կաթիլքը
բայց Սիրտս էր վիրավոր,վերքոտված
Աչքերիդ արցունից վերքը մրմռաց:

Հին սպին նորոգվեց,

Անցյալը,

Որ կարծես մոխրացել էր

Կրկին համբառնեց:

Սիրտս սևակնած,աչքերս լցված

Գնացի ուղովս,հետ չդառնալով:

Ախ  սիրտս այնքան էր դառնությամբ լցված

Որ գլուխս լցրեց արհամարհանքով:

Մի պահ քարացավ,քինոտեց մի պահ

բայց հաջորդ վայրկյանին կակղեց վերստին

Չէ կյանքում միայն  ունեի ես մի ահ

Կորցնելուց հոտո տեսնել վերստին:

բԱնականությունս գոռում էր՝վազիր

Իսկ սիրտս նվաղած խնդրում՝սպասիր

Ումից ես փախչում,-ձայնում կեսհագագ,-

Ումից թշվառ անձ՝անիղձ,անփափագ:

Ու ես վերստին սրտիցս խաբված

Հետ դարձա ուղով հենց նոր իմ անցած

Եկա նայելու  քո թաց աչքերին

Ու այն սրբելու ձեռերով քեզ խորթ:

Շանթահար եղա,գամվեցի հողին

Քեզ նորից նրա գրկում տեսնելով

Ախ նորից,նորից պարտվեցի բախտին

բանականությանս էլի չանսալով: