2025-03-19

Հրանտ Մաթևոսյանի «Ծառերը» վիպակը

 

Հնազանդ կեցվածքով ապրելով՝ չարը չի քչանում, և այն, որ «բարությունը բեռ արած սերունդը» վախենում է ուժին ուժով պատասխանել, բարկացնում է Աղունին։ Նրանք հեռու են արուին հատուկ հաստատակա-մությունից, ապրում են անձայն, լուռումունջ, ծառի կյանքով՝ անշարժ, միայն «բերք ու բարիք տալով» և փոխադարձը ոչինչ չակնկալելով։ Ու քանի որ դա այդպես է, ապա «քոնոնք նորից կզրկվեն ու նորից կզրկվեն, ու նորից, ու նորից հիշողություն չեն ունենա»։

Այս հիվանդագին սիրո զարգացմանը մայրը հակադրում է ատելությունը։ Եվ չնայած Աղունը գիտակցում է,

2022-08-10

Ռոբերտ Ռոժդեստվենսկի «Գաղտնալսված զրույց»


 ֊էլի կռվե՞լ ես բակում։

֊Ահա՛։
Մամ, ա՛յ մամ,
Բայց ես չեմ լացել։
Մեծանամ՝
Նավաստի դառնամ։
Ես արդեն լողացել եմ
Լոգարանում։
֊Տե՛ր իմ,
Աղջիկ չէ, այլ պատուհաս,
Այլևս ուժ չկա վրաս։
֊Մամ, ա՛յ մամ
Իսկ երբ կմեծանա՞մ։
֊Կմեծանա՛ս,
Կոտլետներդ կեր։
֊Մամ, մամա՛,
Երիվար կառնե՞նք։
֊Երիվա՞ր։
Ախր ո՞ր մեղքիս համար։
֊Մամա, ա՛յ մամ,
Ինձ օդաչու կընդունե՞ն։
֊Կընդունեն, ինչպես չէ,
Փախչել կարո՞ղ են։
Ա՛յ սատանա,
Դու ամեն մեկին
Կանես հոգեհան։
֊Մամ, այ մամ,
Իսկ ճի՞շտ է, որ
պատերազմ կլինի,
Ու ես չեմ հասցնի մեծանալ։


Թարգմ․՝ Ա․ Վերանյանի
Համացանցում մասնակի կամ ամբողջությամբ տարածելու դեպքում ՊԱՐՏԱԴԻՐ Է նշել սկզբնաղբյուրը՝ Arman Veranyan's Blog

2022-07-05

Էլչին Սաֆարլի «Քեզ ինձ խոստացել էին» 18+

 


Եղանակը ես եմ։ Թաքնվելն ու ստելը, թե «դա ընդամենը կերպար է», զավեշտալի է։ Ես այս պատմության մեջ ներդրել եմ իմ կյանքի կոնկրետ մի ժամանակահատված, երբ ժամանակը խլել էր ինձ հենց ինձնից։  Չէի ուզում այդ մասին խոսել, խուսափում էի ցանկացած հարցից։ Կյանքի արժանավայել տիրոջ դիմակ էի դնում, հանրությունը հավատում էր․ մարդիկ հավատում են գեղեցիկ, բարեհաջող ամեն բանի։

Կորստի մասին խոսել ինքնին ցավոտ է։

Ավելի լավ է գրել դրա մասին։ Ես սկսեցի գրել ցավի մասին, ու ինքս էլ չնկատեցի, թե ինչպես ազատվեցի դրանից։

2022-04-16

Էդուարդ Ասադով «Ես կարող եմ երկար սպասել»

 

Քեզ սպասել կարող եմ երկար,

Շատ ու շատ երկար, կուռ հավատարմությամբ,

Կարող եմ չքնել գիշերները բոլոր՝

Տարի կամ երկու, մի ողջ կյանք հավանաբար։

 

Թո՛ղ որ թերթիկներն օրացույցի

Շուրջպարեն այգում թափվող տերևների պես,

Իմանամ միայն, որ զուր չէ ամենը,

Որ ամենի կարիքն այս իսկապես ունես։

 

Թե լինի կարիք

Կհետևեմ քեզ ծանծաղուտներով,

Թավուտների միջով անտառի,

Սարերով,

Ավազների միջով ճանապարհախեղ՝

Կածանով ամեն,

Ուր սատանան ոտքն իր  չի կոխել հեղ։

 

Կանցնեմ ամենը ու երեսով չեմ տա,

Կհաղթահարեմ ցանկացած տագնապ,

Իմանամ միայն, որ զուր չէ ոչինչ,

Որ չես լքի կեսճանապարհին ինձ ։

 

Ես կարող եմ քեզ տալ ամեն ինչ,

Ինչ ունեմ հիմա և դեռ կունենամ,

Ու կընդունեմ քո փոխարեն աներեր

Դժնդակ բախտը՝ խոլ ու դառնահամ։

 

Երջանիկ կլինեմ՝ նվիրելու քեզ

Ամբողջ աշխարհը մեր ժամեժամ,

Զուր չէ միայն թե ամենն այս, իմանամ,

Իզուր չէ բնավ, որ սիրում եմ քեզ։


****էդուարդ Ասադով (Էդուարդ Արտաշեսի Ասադյան), հայկական ծագմամբ ռուսագիր բանաստեղծ։

2021-11-02

Պյոտոր Գրադով «Ես կարծում էի՝ երջանիկ եք Դուք»

 

Իսկ ես կարծում էի՝ երջանիկ եք Դուք,

Երբ քայլում էիք մայրամուտին օրվա

Միայնա՜կ այնպես ու այնպես հպարտ

Ու չէիք նայում բնավ ինձ վրա։

 

Իսկ ես կարծում էի՝ երջանիկ եք Դուք,

Կարծում էի՝ երջանիկ եք բոլորից,

Երբ նայում էի չարաճճի աչքերին Ձեր,

Երբ լսում էի ծիծաղը Ձեր խնդալից։

 

Մե՛րթ քնքուշ են, մե՛րթ խիստ Ձեր աչքերը

Դրանցում կա տագնապ, կա արհավիրք,

Հավանաբար սիրել են Ձեզ շատերը,

Իսկ դուք չեք սիրել առհասարակ։

 

Ձեզ են հայում սիրահար աչքերը իմ

Ու չեն կարող ըմբռնել հեռվից,

Որ ներսում Ձեր կա անհագուրդ թախիծ,

Կանացի սրբազան մի թախիծ։

 

Ու մի անհաղթելի միտք շարունակ

Չի թողնում քնեք, ապրել չի թողնում․

Որ քիչ է՝ լինել սիրելի այս կյանքում,

Այլ որ պետք է նաև սիրել։

 

Սրբագործված, հպարտ, գեղեցիկ․․․

Լսում եմ Ձեր ծիծաղը խնդալից։

Իսկ ես կարծում էի՝ Երջանիկ եք Դուք,

Իսկ ես կարծում էի՝ Երջանիկ եք բոլորից։


Թարգմանեց Արման Վերանյանը

Խմբագրեց Ազատուհի Սարգսյանը

Համացանցում մասնակի կամ ամբողջությամբ տարածելու դեպքում ՊԱՐՏԱԴԻՐ Է նշել սկզբնաղբյուրը՝ Arman Veranyan's Blog

2021-10-26

Ֆրեդերիկ Բեգբեդեր «Սերն ապրում է երեք տարի»


 Թարգմանչի կողմից

Ի՞նչ գիտենք մենք ՖԲեգբեդերի «Սերն ապրում է երեք տարի» գրքի մասին։ Միանգամայն բավարար գիտելիքներ՝ գնահատելու երկն ու նրա ստեղծագործողի ազատամիտ գաղափարներն ու ժամանակի զարկերակը զգալու կարողությունները։

«Սերն ապրում է․․․»-ն ռեքվիեմն է հարաբերությունների, որ կառուցվել են հապճեպ ու կրքից դրդված ու չեն թրծվել ժամանակի դպրոցում։ Պետք չէ կանխակալ տրամադրվածությամբ բացել այս գիրքը, հեղինակը չի քարոզում, թե սերը վաղանց է։ Ամենևի՛ն։ Նա ընդամենը ցույց է տալիս, որ իր հերոսը իր կյանքի դառը փորձից դրդված եկել է մի եզրահանգման, որ սիրո համար երրորդ տարին ճակատագրական է։ Ռոմանտիկ ցինիկի համար հիմնական ապացույցը գիտությունն է «Եվ ոչ ոք ձեզ չի զգուշացնի, որ սերը երեք տարի է տևում։ Սիրո այդ դավադրությունը հիմնվում է լավ պահված գաղտնիքների վրա։ Ձեզ ստիպում են հավատալ, որ այն մի ողջ կյանք է տևելու, իսկ իրականում սերը քիմիական տեսանկյունից քայքայվում, անհետանում է երեք տարի անց»։ Սակայն կյանքն անասելի կատակասերն է։ Ու Մարրոնյեն, որ այդքան վստահ էր իր թեորիայի մեջ, հանդիպում է Ալիսին։ Միասին անցկացրած տարիները ակնթարթ են տևում։ Նա անգամ որոշ ժամանակով հրաժարվում է ձեռքի ժամացույցից, որպեսզի ապրի ժամանակի զգացողությունից դուրս՝ վայելելով իրենց հոգեկան ու մարմնական սերը։

Գրքի լեզուն հայ ընթերցողի քիմքի համար գուցե փոքր-ինչ գռեհիկ թվա։ Բայց եթե մի կողմ թողնենք բարոյական-ավանդապաշտ գրականության քարոզչամեքենայի տեսակետը, պարզ կդառնա, որ ժամանակակից սիրո մասին ժամանակին հարիր բառապաշարով գրելը ամենից ճիշտ տարբերակն է։ Բեգբեդերը խոսում է սիրո ու սեքսի, կրքի ու տռփանքի մասին բաց տեքստով։ Ինչպես նշում է Մարրոնյեն, Z սերունդը սեռական դաստիարակաության պակաս ունի «Նրանց սեռական դաստիարակությունը տեղի է ունեցել սնոբների հավաքույթներին, շքեղ մասնավոր ակումբներում, Սեն Տրոպեի դիսկոտեկներում՝ դրա համար ամենից անհամապատասխան «մամայի բալեքի» ընկերակցությամբ։ «Մամայի բալեքի» սեռական խնդիրն այն է, որ նրանք դեռ վաղ տարիքից սովոր են ստանալ ամեն ինչ՝ առանց ինչ-որ բան տալու։ Խոսքը նույնիսկ եսասիրության մասին չէ (բոլոր տղաներն էլ եսասեր են անկողնում), պարզապես ոչ ոք նրանց երբևէ չի բացատրել, որ աղջկա ու  Porsche-ի միջև տարբերություն կա (եթե վնասես աղջկան, հայրիկը չի գալու ու ուղղակի նախատի քեզ)»։

Գրքում արծարծվում են երջանկության, ամուսնության, ամուսնալուծության թեմաները։ Եվ գլխավոր հերոսի՝ Մարրոնյեի արտաքնապես մակերեսային դատողություններով հեղինակը հետաքրքիր եզրահանգումներ է անում սրանցից յուրաքանչյուր մասին։ Ամուսնության ապարատը վաղուց արդեն անիմաստ է դարձել, մարդկանց կապողը թուղթը չէ, այլ սերը (որ տևում է այնքան, որքան մեզ է պետք), երջանկությունը եսասիրություն է ու զոհողություն եթե պատրաստ չես ինքդ ինչ-որ բան զոհել, ապա պետք է անցնես բազմաթիվ գլուխների վրայով։ Իսկ ինչո՞ւ ոչ։ Այս սիրաքաղց դարում մարդիկ երջանիկ լինել են ուզում։

Իսկ ամուսնալուծությունը ավելի հաճախ ազատության վերագտնումն է։ Բայց սեր ու ամսունություն ճաշակած մարդը դժվար է համակերպվում այդ ազատությանը «
Ես տառապում էի, որ կողպված եմ, իսկ հիմա տառապում եմ, որ ազատ եմ։ Ահա թե ինչպիսին է հասուն կյանքը
ավազե ամրոցներ կառուցել, հետո երկու ոտքով ցատկել դրանց վրա, ապա նորից ու նորից կրկնել այդ գործողությունները՝ քաջ գիտակցելով, որ օվկիանոսը, միևնույն է, սրբելու է դրանք»։

Հեղինակը գրքի վերջում խոստովանում է, որ Մարրոնյեն ինքն է։ Սա համամարդկային խոստովանություն է։ Նա մասնավորեցնում է Մարրոնյեի Բեգբեդեր լինելը՝ հիմք դնելով խոստովանության շղթային, որ պետք է օղակ առ օղակ հավաքվի ընթերցողներից։ Մենք էլ պետք է խոստովանենք, որ Մարրոնյեն (կամ Աննան, Ալիսը) մենք են, և միայն խոստովանելուց հետո կյանքը մեզ հանգստություն կպարգևի։


ԿԱՐԴԱԼ ԱՌՑԱՆՑ


Թարգմանեց Արման Վերանյանը

Խմբագրեցին Ազատուհի Սարգսյանը, Ժենյա Վարդազարյանը և Արման Վերանյանը

Սրբագրեցին Ազատուհի Սարգսյանն ու Արման Վերանյանը


Համացանցում մասնակի կամ ամբողջությամբ տարածելու դեպքում ՊԱՐՏԱԴԻՐ Է նշել սկզբնաղբյուրը՝ Arman Veranyan's Blog

2021-07-29

«Արգելված» Բրեդբըրի №3 (16+)

 

Կեսգիշերն անց

Շտապօգնությունը անհարմար ժամին հասավ ափամերձ ժայռերին։ Շտապօգնությունը միշտ էլ անհարմար ժամի է գալիս, բայց սա առավելապես անհարմար ժամ էր, քանի որ վաղուց արդեն կեսգիշերն անց էր, և ոչ ոք չէր կարող պատկերացնել, որ երբևէ օրը կբացվի նորից․դրա մասին էր վկայում նաև ծովը, որ խավար ափերի հետ էր խոսում, դա էր վերահաստատում նաև սառը, աղի քամին, որ փչում էր Խաղաղ օվկիանոսից, նույնն էր հաստատում նաև երկինքը ծածկած մշուշը, որ մարել էր աստղերը, ու վերջնական, չզգացվող, բայց  կործանարար վճիռ էր կայացրել։ Տարերքը պնդում էր, որ ինքը հավերժ այստեղ է մնալու, որ մարդը հազիվ թե երկար դիմանա, որ նա շուտով կհեռանա։ Այս պայմաններում դժվար էր ժայռի վրա իրենց մեքենաներով՝ վառ լուսարձակներով ու լապտերներով, հավաքված տղամարդկանց համար զգալու պահի իրական լինելը, քանզի նրանք հայտնվել էին թակարդում՝ գրեթե մոռացված մայրամուտի ու աներևակայելի թվացող լուսաբացի արանքում։

Ծառից կախված թեթև բեռը՝ ծածանվելով սառը, աղոտ քամուց, ոչ մի կերպ չէր թուլացնում այդ զգացողությունը։

Սթիվեն Քինգ «Զգացողություն, որ կարելի է արտահայտել միայն ֆրանսերենով»

    «Ֆլո՛յդ, այդ ի՞նչ է այնտեղ։ Օ՜, գրողը տանի»։ Տղամարդու ձայնը, որ արտասանեց այս բառերը, ծանոթ թվաց, բայց այդ բառերը երկխոսությունից են ...