Անհուսավառ քո իղձերի
Մերկ պատերը դողում են,տե՛ս,
Անտես,անշունչ քեզ նվիրած իմ այս կյանքի
Արբած օրերն ինձ առնում են իրենց գերի:
Հին օրերի դառը դատած կենսափորձում
Հետզհետե դառնում եմ ես բոցից՝մոխիր,
Ու մեղկ սիրուդ բացմերկությունն
Ես դանակով եմ սքողում:
Իմ հատորած սիրո խղճուկ նոթերի մեջ
Դու ապրում ես գլխագրում,
Որպես թե քո՝իմ մեջ թաղված
Անհուսավառ երազների
Դամբանագիր:
Ու ես լքված անելնելի լաբիրինթում
Սիրուց անսեր խճուղին եմ ցատկել փոձում:
Комментариев нет:
Отправить комментарий