Իսկ դուք հիշու՞մ եք ձեր մանկությունը,ինչպիսին էիք դուք:Երևի բոլորդ էլ միանման էիք: Առավոտից իրիկուն թրև էիք գալիս դրսում՝վախենալով տուն մտնել գոնե ճաշելու ,քանի որ կարող էին այլևս արգելել դուրս գալ տնից:
Մենք օրվա ընթացքում հազար անգամ կռվում էինք և նույնքան անգամ էլ ՛՛բարիշում՛՛:
Հյուրասիրում էինք միմյանց կոնֆետներով,միասին ՛՛պախկվոցի՛՛ էինք խաղում: Ծածկեր էինք սարքում, ընտանիքներ ՛՛կազմում՛՛, որտեղ ինչ-որ մեկը հայրն էր,մյուսը մայրը,մեկ ուրիշն էլ երեխան:
Վախենում էինք թե անկողնու տակ հրեշ է ապրում,ով մեզ կուտի մեր վատ պահվածքի համար:
Իսկ մեզնից որոշներն էլ հավատում էին Ատամի փերուն,ով մեր բարձի տակ դրած ատամի փոխարեն առավոտյան մեզ պարգևատրում էր մանրադրամներով:
Մեր ծածկոցը մեզ թվում էր ամենահուսալի թաքստոցը: Մենք մտածում էինք,որ եթե անցնես մարդու վրայով,նա այլևս չի մեծանա:
Մաստկներ էինք գնում ծխախոտի տեսքով և մեզ պահում էինք այնպես,ասես ծխում էնք: Մեզ թվում էր,թե դա մեզ ավելի հասուն է դարձնում:
Երբեք չէինք մտածում ինչ- որ լուրջ բաների մասին:Իսկ ամենացանկալին մեզ համար մեծանալն էր:
Միամիտ էինք,ոչի՛նչ...
Մանկությունն այն է,որ էլ հետ չես բերի: Այն լիքը հիշողություններ է,որ խնամքով թաքցնում ենք մեր սրտերում:Եթե անկեղծ՝մանուկ լինելը հրաշալի էր:
Комментариев нет:
Отправить комментарий