Արևելքի մի տիրակալ տեսավ մի մղձավանջ,ասես նրա ատամները մեկը մյուսի հետևից թափվում էին:Մեծ հուզմունքով նա իր մոտ կանչեց երազների մի մեկնիչի:Նա տիրակալին լսեց մտահոգված և ասաց.
-Տիրակալ ,ես քեզ պետք է տխուր լուր ասեմ.դու մեկը մյուսի հետևից կկորցնես քո հարազատներին:
-Տիրակալ ,ես քեզ պետք է տխուր լուր ասեմ.դու մեկը մյուսի հետևից կկորցնես քո հարազատներին:
Այս խոսքերը հարուցեցին տիրակալի զայրույթը:Նա հրամայեց անբախտին գցել բանտը,ապա բերել նոր մեկնիչի,որը նրան լսելով,ասաց.
-Ես ուրախ եմ,որ քեզ բարի լուր կարող եմ հայտնել:Դու երկար կապրես քո բոլոր հարազատներից:
-Ես ուրախ եմ,որ քեզ բարի լուր կարող եմ հայտնել:Դու երկար կապրես քո բոլոր հարազատներից:
Տիրակալը ուրախացավ և նրան առատ վարձատրեց:Պալատականները շատ զարմացան.
-Չէ որ դու ասացիր նույնը,ինչ որ քո խեղճ նախորդը:Ապա ինչու՞ նա պատժի արժանացավ, իսկ դու՝ վարձի,-հարցնում էին նրանք:
Հաջորդեց պատասխանը.
-Երկուսս էլ հավասարապես մեկնաբանեցինք երազը: Բայց ամեն ինչ կախված է ոչ թե նրանից, թե ինչ ես ասում,այլ նրանից, թե ինչպես ես ասում:
Комментариев нет:
Отправить комментарий