Լքված գնացքների կայանը

«Տարիները գետի պես հոսել են,գնացել,կորել պատմության խորքերում, բայց նրանք միշտ կան, նրանք ապրում են իմ մեջ, իմ կյանքում, և ես երբևիցե չեմ պատրաստվում բաժանվել նրանցից, որքան էլ դրանք ցավոտ լինեն»:

Այսպես գրել է մի մարդ իր հուշատետրում: Բավականին պատահաբար (ու դեռ ասում են ճակատագիր ասվածը սուտ է) ձեռքս ընկավ այդ հուշատետրը ,և ես ,որ սիրում եմ հոգեբանական խառն դիտարկումներն ու մարդկային հարաբերությունների բարդությունը, բառացիորեն հոշոտեցի տետրը մեկ օրում՝ վերընթերցելով նորից ու նորից: Պատմությունը նրա (այդ ինչ-ոչ մեկի) կյանքի հաջորդական շղթաների ամբողջությունն էր կազմում: Այն ծայրաստիճան հուզիչ էր, հագեցած էմոցիաներով, և ես գրեթե ամեն տառի հետ լացել եմ,թրջել եմ տետրի ամեն էջը, արցունքոտել՝ այդպիսով կարեկից դառնալով այդ մարդու վշտին , կյանքին, ճակատագրին:

Ուզում եմ հատկապես մեջբերել մի հատված այդ օրագրից, որտեղ պատմվում է նրա մանկությունը, այսինքն՝ ընդամենը մի քանի դրվագներ, որոնք նրա իսկ բնորոշմամբ առանց փոփոխության տեղի էին ունենում ամեն օր: «Հեթական օրն է լուսանալու արդեն մի քանի ժամից: Հետաքրքիր է, միայն ե՞ս եմ արթուն: Տեսնես՝ ինչո՞ւ է լույսը նորից բացվում, ախր այստեղ՝ այս խավարում՝ այս մենակության մեջ ամեն ինչ այնքա՜ն լավ է: Ախ միայն թե հնարավոր լինել կառավարել ժամանակը՝ այդ անսանձ դավաճանին, այդ խորամանկ, փորձված ու իր գործում հմտացած առևտրականին, որ մարդկային կյանքերի աճուրդով է զբաղված»: Հավանաբար հաջորդ գրառումն արդեն կատարվել էր որոշ ժամանակ անց: «Էլի մենակ եմ, և կարծես գիշեր լինի նորից, քանի որ գիշերվա պես հանգիստ է, խաղաղ, հեռու մարդկությունից...: Ես հիմա իմ մենաստանում եմ, իմ սիրած վայրում աշխարհիս երեսին, մեր գյուղից դուրս գտնվող լքված գնացքների կայարանում: Այստեղ ոչ ոք չի գալիս, քանի որ բազմաթիվ անհեթեթ լեգենդներ են պատմվում մեր մեծերի կողմից, թե այտեղ երեկոյան ժամերին թափառող հոգիներ են տեսել, և որ այդտեղ վտանգավոր է: Չնայած  ես սրան ուշադրություն չեմ դարձնում,չհավատալուս պատճառով, այնուամենայնիվ երջանիկ եմ մեծերի հորինած այդ ստից, քանզի շահում եմ միայն ես. իմ մենաստանը ոչ ոքի համար փարթամ այգեստան չի դառնում, այն չի հետաքրքրում ոչ ոքի:

Ես այստեղ եմ օրվա մեծ մասը:Այտեղ ես վերագտնում եմ իմ գիշերը, այտեղ ես եմ միայն ...ու իմ նման լքված գնացքները: Մենք խոսում ենք իրար հետ մի լեզվով , որ միայն հատուկ է լքվածներին:

Եվ ինչու միայն ինձ ոչ ոք չի ուզում հասկանալ, մի՞թե այդքան բարդ եմ ես: Իսկ միգուցե հիմա՞ր:Մա՜մ, պա՛պ, իսկ դու՞ք:Մի՞թե ծնողը գոնե չի գիտակցում ինչպես է վարվում իր երեխայի հետ,ինչպես է հեռացնում նրան,թույլ տալիս, որ նա իրեն լքված զգա, ինչպես այս գնացքները: Կյանքը այսքանով սակայն չի վերջանում...»:

Գրառումն այստեղ ընդհատվում էր, և մի ամբողջ տետրի հաստությամբ թերթերի բացակայությունից հետո գրված էր. «Փաստորեն ես սխալվում էի. կյանքը ավարտվել էր հենց միայնությանս գիրկը հեռանալուն պես: Մարդի՛կ, ես ձեզ ներում եմ ինձ մենակյաց դարձնելու համար: Շուտով կհեռանամ առմիշտ, շուտով տարիների բացակայությունից հետո կվերագտնեմ իմ լքված գնացքների կայանը և կմնամ այնտեղ որպես թափառող հոգի, կմնամ այնտեղ, որպեսզի երկու հավերժական լքվածներ մխիթարվեն իրար ներկայությունից, կմնամ, որպեսզի վերագտնեմ իմ գիշերը, իմ մենակությունը, իմ անխոս ստվերը լքված կայանի վրա մարող արևամուտի ճառագայթների ներքո… ստվերի ստվերը...Ես ներում եմ ձեզ, մարդի՜կ»:

Այլևս ոչ մի գրառում...