Մեղապարտը...

Կա-չկայի սահմանեզրում
Կանգած եմ ես՝ քամուց քշված.
Քո տվածից բան չեմ ուզում,
Բավ է արդեն որքան խլված
Զգացումներ եմ ես այրում
Կյաքի-մահի այս քուրայում:

Քուրան՝քուրա,
Բայց թե հիմա
Ո՞ր կաթսայում եփած ցասման
Սառցակալված բեկ շղթայից
Փրկեմ սիրտս, որի համար
Բավ է արդեն քո խլածը:

Իսկ թե խլածն անդարձվե՞լ է,
Էլ ես ինչպե՞ս ճամփաներին
Տամ նոր եզերք ու խաչմերուկ,
Էլ ու՞մ համար փնտրեմ ուղի վերադարձի,
Էլ պատասխան իմ ո՞ր հարցին
Մեկ էլ լսեմ ձայնդ խռով,
Որ նոր ուժով
Ինձ խլում է իմ մարմնից
Ու կանգնեցնում քո խորանին,
Որ խաչ հանի:

Թո՜ղ խաչ հանի,
Մեկ է ես էլ հոգնել եմ այս կացուկամից,
Քո տվածից, քո խլածից հոգնել եմ ես.
Թող խա՛չ հանի,
Սառցակալած քո զայրանքի սյունին գամի
Ու մտրակի քո տարածի հիշեցումով: