Արևներիս մեջ կարմիրը հանգավ,
Սևը ներարկվեց.
Իմ օրերի մեջ բարության քաղցը
Քիչ-քիչ պակասեց:
Ձեռքերս՝ սովոր քնքշանքներ տալու
Մնացին մենակ,
Հոգսերս այժմ գլուխ բարձրացրին
Սիրո փախանակ:
Մտքերս զոհվեցին զայրույթի բոցում՝
Թեժ ու լափլեզու,
Տարակուսանքը բույն դրեց սրտումս
Առանց գիտցելու:
Եվ հիմա խևած մենության ճակնում՝
Երկարամագիլ ու սարսափելի,
Նոր եզերքների ու արևների
Անմեռ պատկերն է միայն հույս տալիս:
Комментариев нет:
Отправить комментарий