Լուանում է: Գիշերամութում
Խուլ՝ քաղաքի ձայնին հորդող,
Նստած են երկուսը անշարժ,
Վախենում են ու երազում:
Վախն է օձացած փաթաթվում նրանց,
Հանգչում է հույսը՝ լապտերների պես,
Իսկ սերը, որ մի օր մեղրացած ծորաց
Հիմա թակ-միակ ապավենն էր, տե՛ս:
Գալիքը հիմա հուզում է նրանց,
Ճնշում ահռելի իր ճանկերի տակ,
Ապագան մութ է, օրը՝ մութուլույս,
Կենաց կածանը չեն տեսնում հստակ:
Ու լոկ ապավեն իրենց սիրուն զորեղ,
Նրանք շարժվում են, առաջ, միշտ առաջ,
Քաղաքի հարաճող աղմուկը ձայնեղ,
Խեղդում է իր մեջ ամեն մի մարմաջ:
Комментариев нет:
Отправить комментарий