Ժամանակն անխնա է

Տը՛կ,տը՛կ, տը՛կ.
Ինչ-որ բութ տկտկոցով հառաչում է ժամացույցս....
Այնտեղ, ուր ժամանակն է հոսում,
Սերս կորսվում է,
Զգում եմ,թե ինչպես ավազահատիկված
Փշուր-փշուր է լինում այն՝
Բախվելով անհայտի պատերին,
Բախելով դռները հույսերի կուտակված,
Դիմելով աշխարհին համայն,
Ձեռնոց նետելով հենց իրեն՝մահին:

Ու ժամացույցս էլի անգթացած
Սայլի հետևից շնչասպառ,
Հևիհև,
Վայրահաչ տվող շան պես
Գալարվում է...

Երկրագունդը կլոր է,
Ու էլի մի տեղ նորից կհատվեն
Իմ սիրտն ու քո սերը,
Ավազը ջուր կդառնա,
Կհալվեն ժամանակները,
Ու ես,անցյալի դառն դասերիս ուսված,
Ամուր կբռնեմ ձեռքդ,
Չեմ հանձնի էլ ավազե հողմաղացներին,

Չեմ կորցնի էլ ոչ մի շրջապտույտ…

Ձեռնոց նետելով հենց իրենց՝մահերին: