Հավատ

Որտեղի՞ց է ծնվում հավատը՝
Քարե աստառի՞,
Թե՞ թղթե վերմակի տակից:
Եվ ինչով է սնվում հավատը՝
Արնե երակների՞,
Թե՞ ջրե հորդանների հոսքից:

Եվ պոռնիկ չէ արդյո՞ք հավատը իմ,
Որ տրվում է ամենքին, ամենքին...
Եվ խաբվում է, լքվում է կրկին,
Ամենքից, ամենից առաջ հավատն իմ:

Եվ չքվում է անբարո հավատս
Գիշերների աչքահան մութերում,
Գնում է փարվելու ուրիշին,
Ուրիշի գրկում քնելու:

Անդառնալիություն...

Արևներիս մեջ կարմիրը հանգավ,

Սևը ներարկվեց.

Իմ օրերի մեջ բարության քաղցը

Քիչ-քիչ պակասեց:

Ձեռքերս՝ սովոր քնքշանքներ տալու

Մնացին մենակ,

Հոգսերս այժմ գլուխ բարձրացրին

Սիրո փախանակ:

Մտքերս զոհվեցին զայրույթի բոցում՝

Թեժ ու լափլեզու,

Տարակուսանքը բույն դրեց սրտումս

Առանց գիտցելու:

Եվ հիմա խևած մենության ճակնում՝

Երկարամագիլ ու սարսափելի,

Նոր եզերքների ու արևների

Անմեռ պատկերն է միայն հույս տալիս: