2022-08-10

Ռոբերտ Ռոժդեստվենսկի «Գաղտնալսված զրույց»


 ֊էլի կռվե՞լ ես բակում։

֊Ահա՛։
Մամ, ա՛յ մամ,
Բայց ես չեմ լացել։
Մեծանամ՝
Նավաստի դառնամ։
Ես արդեն լողացել եմ
Լոգարանում։
֊Տե՛ր իմ,
Աղջիկ չէ, այլ պատուհաս,
Այլևս ուժ չկա վրաս։
֊Մամ, ա՛յ մամ
Իսկ երբ կմեծանա՞մ։
֊Կմեծանա՛ս,
Կոտլետներդ կեր։
֊Մամ, մամա՛,
Երիվար կառնե՞նք։
֊Երիվա՞ր։
Ախր ո՞ր մեղքիս համար։
֊Մամա, ա՛յ մամ,
Ինձ օդաչու կընդունե՞ն։
֊Կընդունեն, ինչպես չէ,
Փախչել կարո՞ղ են։
Ա՛յ սատանա,
Դու ամեն մեկին
Կանես հոգեհան։
֊Մամ, այ մամ,
Իսկ ճի՞շտ է, որ
պատերազմ կլինի,
Ու ես չեմ հասցնի մեծանալ։


Թարգմ․՝ Ա․ Վերանյանի
Համացանցում մասնակի կամ ամբողջությամբ տարածելու դեպքում ՊԱՐՏԱԴԻՐ Է նշել սկզբնաղբյուրը՝ Arman Veranyan's Blog

2022-07-05

Էլչին Սաֆարլի «Քեզ ինձ խոստացել էին» 18+

 


Եղանակը ես եմ։ Թաքնվելն ու ստելը, թե «դա ընդամենը կերպար է», զավեշտալի է։ Ես այս պատմության մեջ ներդրել եմ իմ կյանքի կոնկրետ մի ժամանակահատված, երբ ժամանակը խլել էր ինձ հենց ինձնից։  Չէի ուզում այդ մասին խոսել, խուսափում էի ցանկացած հարցից։ Կյանքի արժանավայել տիրոջ դիմակ էի դնում, հանրությունը հավատում էր․ մարդիկ հավատում են գեղեցիկ, բարեհաջող ամեն բանի։

Կորստի մասին խոսել ինքնին ցավոտ է։

Ավելի լավ է գրել դրա մասին։ Ես սկսեցի գրել ցավի մասին, ու ինքս էլ չնկատեցի, թե ինչպես ազատվեցի դրանից։

2022-04-16

Էդուարդ Ասադով «Ես կարող եմ երկար սպասել»

 

Քեզ սպասել կարող եմ երկար,

Շատ ու շատ երկար, կուռ հավատարմությամբ,

Կարող եմ չքնել գիշերները բոլոր՝

Տարի կամ երկու, մի ողջ կյանք հավանաբար։

 

Թո՛ղ որ թերթիկներն օրացույցի

Շուրջպարեն այգում թափվող տերևների պես,

Իմանամ միայն, որ զուր չէ ամենը,

Որ ամենի կարիքն այս իսկապես ունես։

 

Թե լինի կարիք

Կհետևեմ քեզ ծանծաղուտներով,

Թավուտների միջով անտառի,

Սարերով,

Ավազների միջով ճանապարհախեղ՝

Կածանով ամեն,

Ուր սատանան ոտքն իր  չի կոխել հեղ։

 

Կանցնեմ ամենը ու երեսով չեմ տա,

Կհաղթահարեմ ցանկացած տագնապ,

Իմանամ միայն, որ զուր չէ ոչինչ,

Որ չես լքի կեսճանապարհին ինձ ։

 

Ես կարող եմ քեզ տալ ամեն ինչ,

Ինչ ունեմ հիմա և դեռ կունենամ,

Ու կընդունեմ քո փոխարեն աներեր

Դժնդակ բախտը՝ խոլ ու դառնահամ։

 

Երջանիկ կլինեմ՝ նվիրելու քեզ

Ամբողջ աշխարհը մեր ժամեժամ,

Զուր չէ միայն թե ամենն այս, իմանամ,

Իզուր չէ բնավ, որ սիրում եմ քեզ։


****էդուարդ Ասադով (Էդուարդ Արտաշեսի Ասադյան), հայկական ծագմամբ ռուսագիր բանաստեղծ։

2021-11-02

Պյոտոր Գրադով «Ես կարծում էի՝ երջանիկ եք Դուք»

 

Իսկ ես կարծում էի՝ երջանիկ եք Դուք,

Երբ քայլում էիք մայրամուտին օրվա

Միայնա՜կ այնպես ու այնպես հպարտ

Ու չէիք նայում բնավ ինձ վրա։

 

Իսկ ես կարծում էի՝ երջանիկ եք Դուք,

Կարծում էի՝ երջանիկ եք բոլորից,

Երբ նայում էի չարաճճի աչքերին Ձեր,

Երբ լսում էի ծիծաղը Ձեր խնդալից։

 

Մե՛րթ քնքուշ են, մե՛րթ խիստ Ձեր աչքերը

Դրանցում կա տագնապ, կա արհավիրք,

Հավանաբար սիրել են Ձեզ շատերը,

Իսկ դուք չեք սիրել առհասարակ։

 

Ձեզ են հայում սիրահար աչքերը իմ

Ու չեն կարող ըմբռնել հեռվից,

Որ ներսում Ձեր կա անհագուրդ թախիծ,

Կանացի սրբազան մի թախիծ։

 

Ու մի անհաղթելի միտք շարունակ

Չի թողնում քնեք, ապրել չի թողնում․

Որ քիչ է՝ լինել սիրելի այս կյանքում,

Այլ որ պետք է նաև սիրել։

 

Սրբագործված, հպարտ, գեղեցիկ․․․

Լսում եմ Ձեր ծիծաղը խնդալից։

Իսկ ես կարծում էի՝ Երջանիկ եք Դուք,

Իսկ ես կարծում էի՝ Երջանիկ եք բոլորից։


Թարգմանեց Արման Վերանյանը

Խմբագրեց Ազատուհի Սարգսյանը

Համացանցում մասնակի կամ ամբողջությամբ տարածելու դեպքում ՊԱՐՏԱԴԻՐ Է նշել սկզբնաղբյուրը՝ Arman Veranyan's Blog

2021-10-26

Ֆրեդերիկ Բեգբեդեր «Սերն ապրում է երեք տարի»


 Թարգմանչի կողմից

Ի՞նչ գիտենք մենք ՖԲեգբեդերի «Սերն ապրում է երեք տարի» գրքի մասին։ Միանգամայն բավարար գիտելիքներ՝ գնահատելու երկն ու նրա ստեղծագործողի ազատամիտ գաղափարներն ու ժամանակի զարկերակը զգալու կարողությունները։

«Սերն ապրում է․․․»-ն ռեքվիեմն է հարաբերությունների, որ կառուցվել են հապճեպ ու կրքից դրդված ու չեն թրծվել ժամանակի դպրոցում։ Պետք չէ կանխակալ տրամադրվածությամբ բացել այս գիրքը, հեղինակը չի քարոզում, թե սերը վաղանց է։ Ամենևի՛ն։ Նա ընդամենը ցույց է տալիս, որ իր հերոսը իր կյանքի դառը փորձից դրդված եկել է մի եզրահանգման, որ սիրո համար երրորդ տարին ճակատագրական է։ Ռոմանտիկ ցինիկի համար հիմնական ապացույցը գիտությունն է «Եվ ոչ ոք ձեզ չի զգուշացնի, որ սերը երեք տարի է տևում։ Սիրո այդ դավադրությունը հիմնվում է լավ պահված գաղտնիքների վրա։ Ձեզ ստիպում են հավատալ, որ այն մի ողջ կյանք է տևելու, իսկ իրականում սերը քիմիական տեսանկյունից քայքայվում, անհետանում է երեք տարի անց»։ Սակայն կյանքն անասելի կատակասերն է։ Ու Մարրոնյեն, որ այդքան վստահ էր իր թեորիայի մեջ, հանդիպում է Ալիսին։ Միասին անցկացրած տարիները ակնթարթ են տևում։ Նա անգամ որոշ ժամանակով հրաժարվում է ձեռքի ժամացույցից, որպեսզի ապրի ժամանակի զգացողությունից դուրս՝ վայելելով իրենց հոգեկան ու մարմնական սերը։

Գրքի լեզուն հայ ընթերցողի քիմքի համար գուցե փոքր-ինչ գռեհիկ թվա։ Բայց եթե մի կողմ թողնենք բարոյական-ավանդապաշտ գրականության քարոզչամեքենայի տեսակետը, պարզ կդառնա, որ ժամանակակից սիրո մասին ժամանակին հարիր բառապաշարով գրելը ամենից ճիշտ տարբերակն է։ Բեգբեդերը խոսում է սիրո ու սեքսի, կրքի ու տռփանքի մասին բաց տեքստով։ Ինչպես նշում է Մարրոնյեն, Z սերունդը սեռական դաստիարակաության պակաս ունի «Նրանց սեռական դաստիարակությունը տեղի է ունեցել սնոբների հավաքույթներին, շքեղ մասնավոր ակումբներում, Սեն Տրոպեի դիսկոտեկներում՝ դրա համար ամենից անհամապատասխան «մամայի բալեքի» ընկերակցությամբ։ «Մամայի բալեքի» սեռական խնդիրն այն է, որ նրանք դեռ վաղ տարիքից սովոր են ստանալ ամեն ինչ՝ առանց ինչ-որ բան տալու։ Խոսքը նույնիսկ եսասիրության մասին չէ (բոլոր տղաներն էլ եսասեր են անկողնում), պարզապես ոչ ոք նրանց երբևէ չի բացատրել, որ աղջկա ու  Porsche-ի միջև տարբերություն կա (եթե վնասես աղջկան, հայրիկը չի գալու ու ուղղակի նախատի քեզ)»։

Գրքում արծարծվում են երջանկության, ամուսնության, ամուսնալուծության թեմաները։ Եվ գլխավոր հերոսի՝ Մարրոնյեի արտաքնապես մակերեսային դատողություններով հեղինակը հետաքրքիր եզրահանգումներ է անում սրանցից յուրաքանչյուր մասին։ Ամուսնության ապարատը վաղուց արդեն անիմաստ է դարձել, մարդկանց կապողը թուղթը չէ, այլ սերը (որ տևում է այնքան, որքան մեզ է պետք), երջանկությունը եսասիրություն է ու զոհողություն եթե պատրաստ չես ինքդ ինչ-որ բան զոհել, ապա պետք է անցնես բազմաթիվ գլուխների վրայով։ Իսկ ինչո՞ւ ոչ։ Այս սիրաքաղց դարում մարդիկ երջանիկ լինել են ուզում։

Իսկ ամուսնալուծությունը ավելի հաճախ ազատության վերագտնումն է։ Բայց սեր ու ամսունություն ճաշակած մարդը դժվար է համակերպվում այդ ազատությանը «
Ես տառապում էի, որ կողպված եմ, իսկ հիմա տառապում եմ, որ ազատ եմ։ Ահա թե ինչպիսին է հասուն կյանքը
ավազե ամրոցներ կառուցել, հետո երկու ոտքով ցատկել դրանց վրա, ապա նորից ու նորից կրկնել այդ գործողությունները՝ քաջ գիտակցելով, որ օվկիանոսը, միևնույն է, սրբելու է դրանք»։

Հեղինակը գրքի վերջում խոստովանում է, որ Մարրոնյեն ինքն է։ Սա համամարդկային խոստովանություն է։ Նա մասնավորեցնում է Մարրոնյեի Բեգբեդեր լինելը՝ հիմք դնելով խոստովանության շղթային, որ պետք է օղակ առ օղակ հավաքվի ընթերցողներից։ Մենք էլ պետք է խոստովանենք, որ Մարրոնյեն (կամ Աննան, Ալիսը) մենք են, և միայն խոստովանելուց հետո կյանքը մեզ հանգստություն կպարգևի։


ԿԱՐԴԱԼ ԱՌՑԱՆՑ


Թարգմանեց Արման Վերանյանը

Խմբագրեցին Ազատուհի Սարգսյանը, Ժենյա Վարդազարյանը և Արման Վերանյանը

Սրբագրեցին Ազատուհի Սարգսյանն ու Արման Վերանյանը


Համացանցում մասնակի կամ ամբողջությամբ տարածելու դեպքում ՊԱՐՏԱԴԻՐ Է նշել սկզբնաղբյուրը՝ Arman Veranyan's Blog

2021-07-29

«Արգելված» Բրեդբըրի №3 (16+)

 

Կեսգիշերն անց

Շտապօգնությունը անհարմար ժամին հասավ ափամերձ ժայռերին։ Շտապօգնությունը միշտ էլ անհարմար ժամի է գալիս, բայց սա առավելապես անհարմար ժամ էր, քանի որ վաղուց արդեն կեսգիշերն անց էր, և ոչ ոք չէր կարող պատկերացնել, որ երբևէ օրը կբացվի նորից․դրա մասին էր վկայում նաև ծովը, որ խավար ափերի հետ էր խոսում, դա էր վերահաստատում նաև սառը, աղի քամին, որ փչում էր Խաղաղ օվկիանոսից, նույնն էր հաստատում նաև երկինքը ծածկած մշուշը, որ մարել էր աստղերը, ու վերջնական, չզգացվող, բայց  կործանարար վճիռ էր կայացրել։ Տարերքը պնդում էր, որ ինքը հավերժ այստեղ է մնալու, որ մարդը հազիվ թե երկար դիմանա, որ նա շուտով կհեռանա։ Այս պայմաններում դժվար էր ժայռի վրա իրենց մեքենաներով՝ վառ լուսարձակներով ու լապտերներով, հավաքված տղամարդկանց համար զգալու պահի իրական լինելը, քանզի նրանք հայտնվել էին թակարդում՝ գրեթե մոռացված մայրամուտի ու աներևակայելի թվացող լուսաբացի արանքում։

Ծառից կախված թեթև բեռը՝ ծածանվելով սառը, աղոտ քամուց, ոչ մի կերպ չէր թուլացնում այդ զգացողությունը։

2021-04-18

Տատյանա Տոլստայա «Գիշեր»

 

«Գիշեր» պատմվածքը Տատյանա Տոլստայայի համանուն ժողովածուի պատմվածքներից է։  Ժողովածուի պատմվածքների մեծ մասը գրվել է դեռևս անցած դարի 80-ից 90-ական թվականներին։ Սա կարևոր ուղենիշ է այս ժողավածուն կարդացողների համար, քանի որ ընկղմվելով Տ․ Տոստայի այս «հիվանդ» աշխարհ՝ ընթերցողը կարող է տարակուսանքի մեջ հայտնվել։ Բայց ժամանակաշրջանը կարծես թե բացատրում է ամեն ինչ։ Հիվանդ էր կառավարությունը, հիվանդ էր երկիրը, հիվան էր հասարակությունը․․․ Եվ այս հիվանդ հասարակությունից ծնվում են գրողի հերոսները։

Ժողովածուն ընթերցելիս գրեթե անմիջապես տարօրինակության զգացողություն է առաջանում ու գրեթե մինչև վերջ չի լքում ընթերցողին։ Այս ժողովածուում տարօրինակ է ամեն ինչ՝ և՛ գլխավոր հերոսները, և՛ երկրորդական կերպարները, և՛ իրականության պատառիկները, որի մեջ թաթախված էին այդ հերոսները, և՛ անցյալի արձագանքները, որտեղից եկել են նրանք։

 «Գիշերը» պատմվածք է մտավոր թերզարգացմամբ հերոսի մասին։

Այստեղ մենք երկու աշխարհ ենք տեսնում՝ հակադրված իրար։ Մեկը բնակեցված է տարօրինակ մարդկանցով, մյուսը՝ սովորական մարդկանց աշխարհն է։ Առաջին աշխարհում են ապրում Ալեքսեյ Պետրովիչն ու Մայրիկը, իսկ մյուսում՝ անհասկանալի, անգամ թշնամաբար տրամադրված Տղամարդիկ ու Կանայք։

Պատմությունը վարվում է երեխայի տեսանկյունից, ավելի ճիշտ՝ հասուն մարդու տեսանկյունից, ով դեռ դուրս չի եկել մանկությունից։ Փոքրիկ երեխային հատուկ է իրեն ու մորը որպես տիեզերքի կենտրոն ընկալելը, մնացյալ բոլորը, ովքեր կապված չեն իրենց հարազատ տան հետ, օտար են, այդ իսկ պատճառով անդեմ հորեղբայրներ ու մորաքույրներ են։

2021-03-30

Ռեյ Բրեդբըրի «Ամառային առավոտ, ամառային գիշեր»

 

«Ամառային առավոտ, ամառային գիշեր»-ը (անգլ՝ Summer Morning, Summer Night) պատմվածքների ժողովածու է՝ գրված ամերիկացի ֆանտաստ, արձակագիր Ռեյ Բրեդբըրիի կողմից 2007 թվականին։

Ժողովածուն շարունակությունն է «Խատուտիկի գինի» վեպի և «Հաջողությո՜ւն, ամառ» վիպակի։ Սրանց հետ միասին այն կազմում է հեղինակի մանկության մասին պատմող ինքնակենսագրական եռագրությունը։

Ժողովածուն բաղկացած է 27 պատմվածքներից, որոնցում իրադարձությունները տեղի են ունենում Գրինթաուն հորինված քաղաքում։

Այս ժողովածուում իրենց անմիջական շարունակությունն են ստանում նախորդ երկու գրքերի որոշ սյուժետային գծեր (ինչպես մարդասպանի պատմությունը «Խատուտիկի գինի» վեպից), այստեղ ընթերցողին հնարավորություն է տրվում վերջին անգամ քայլել պատանության շեմը հատող Դագլասի և նրա եղբոր՝ Թոմի հետ։

Այս ժողովածուում դուք կգտնեք պատմություններ առաջին սիրահարությունների, կրծքի տակ թևածող թիթեռնիկների, ջենտլմենության մասին, այն մասին, թե ինչպես պետք է ապրել կյանքը, որպեսզի հետո չափսոսեք արածի, իսկ ավելի հաճախ՝ չարածի համար։

2021-03-27

Սթիվեն Քինգ «Հարվիի երազը»

 

Ջանեթը հետ է շրջվում լվացարանից։ Եվ հանկարծ տեսնում է իր գրեթե երեսուն տարվա ամուսնուն, որ իրեն էր նայում՝ նստած խոհանոցի սեղանի շուրջը սպիտակ շապիկով ու լայն բոքսեր-կիսավարտիքով։ Վերջին ժամանակներս նա ավելի ու ավելի հաճախ էր տեսնում Ուոլ Սթրիթի այս կոմանդորին այդտեղ նստած՝ շաբաթօրյա իր հագուկապով։ Կռթնած ուսեր ու դատարկություն աչքերի մեջ։ Այտերին արդեն սպիտակն էր խաղում, կրծքերն ու փորը կախ էին ընկել, ծոծրակի մազերը ոզնու սանրվածք էին հիշեցնում, ինչպես «Փոքրիկ սրիկաների»[1] Ալֆալֆինը, միայն թե ծերացած ու խենթացած։ Ջանեթն ու նրա ընկերուհի Հաննան վերջին շրջանում վախեցնում էին իրար (ինչպես փոքրիկ աղջիկներ, որ քնելուց առաջ ուրվականների մասին պատմություններ են պատմում) Ալցհեյմերի[2] մասին պատմություններով, երբ ինչ-որ մեկն այլևս չի կարողանում ճանաչել իր կնոջը, չի կարողանում հիշել իր երեխաների անունները։

Բայց իրականում Ջանեթը չի հավատում, որ շաբաթօրյա այս առավոտյան ցուցադրությունները ինչ-որ առնչություն ունեն Ալցհեյմերի հիվանդության վաղ սկզբի հետ։ Ցանկացած աշխատանքային օր Հարվի Սթիվենսը առույգ տղամարդ է, որը հիսուն տարեկանի տեսք ունի (դե լավ, լավ՝ հիսունչորս), հագնում է իր երկու լավագույն կոստյումներից մեկը, որով նա դեռ կարողանում էր ձեռնտու պայմանագրեր կնքել, ապառիկ վերցնել ու մատի վրա պտտել անգամ սատանային։ Ոչ, նա կարծում էր, որ Հարվին ուղղակի փորձում է իրեն ծեր պատկերացնել։ Եվ Ջանեթն ատում էր դա։ Նա վախենում էր, որ երբ Հարվին թոշակի անցնի, այդպես կլինի յուրաքանչյուր առավոտ։ Համենայն դեպս մինչև այն պահը, երբ ինքը նրան մի բաժակ նարնջի հյութ կտա ու կհարցնի, ջղայնանալով իր անզորության վրա, թե չի ուզում նա արդյո՞ք խլոպյա կամ ուղղակի տոստ։

2021-03-14

Իվան Բունին «Երեք ռուբլի»

Ամառային այդ երեկոյան՝ ժամը իննին, ես գյուղից գնացքով գալիս էի քաղաք: Դեռ շոգ էր, ամպերը կիսամութ էին արել, ամպրոպ էր սպասվում: Երբ կառապանը, փոշի բարձրացնելով, կառքում թռցրեց ինձ  շուկայի կողմից մթնող դաշտով, մեր հետևից ինչ-որ բան բռնկվեց, ճանապարհը մեր դիմացից մի պահ ողողվեց ոսկով, ինչ-որ տեղ որոտ ճայթեց, և փոշու ու կառքի վրա խոշոր աստղիկներով սկսեց տեղալ արագ ու նոսր անձրևը, որը նույն պահին էլ դադարեց: Հետո կառքը, թեքվելով զառիթափից դեպի դաշտամիջյան ճանապարհ, դղրդաց ամբողջովին չորացած գետի վրա ձգվող քարե կամուրջին: Կամուրջի ետևից սարսափելիորեն մթին էին տվել ու մետաղական հոտ էին տարածել քաղաքային դարբնոցները: Ճանապարհին վառվում էր փոշու մեջ կորած կերոսինե լապտերը:

Վորյուբերի հյուրանոցում, որը քաղաքում լավագույնն էր, ինձ, ինչպես միշտ, տարան միջնորմի հետևի ննջասենյակով համարը: Սպիտակ, մոմլաթե վարագույրներով ծածկված փակ պատուհաններով այդ սենյակում շոգ էր, ինչպես վառարանում: Հյուրանոցի աշխատակցին հրահանգեցի ամբողջությամբ բացել լուսամուտը, ինքնաեռ բերել և արագ մոտեցա լուսամուտին. սենյակում շնչելու օդ չկար:

2021-03-01

Ռեյ Բրեդբըրի «Հաջողություն, ամա՛ռ»

 


«Հաջողություն, ամա՛ռ» (անգլ․ Farewell Summer) վիպակը լույս է տեսել 2006 թվականին։ Այն 1957 թվականին գրած «Խատուտիկի գինին» վեպի շարունակությունն է։

Գործողությունները տեղի են ունենում ամռանը Գրինթաուն քաղաքում՝ «Խատուտիկի գինին» վեպում նկարագրված իրադարձություններից երկու տարի անց։ Սյուժեի կենտրոնում գլխավոր հերոսի՝ Դագլաս Սփոլդինգի ու նրա հասկակից ընկերների ու փոքր եղբոր հասունացումն է։ Վիպակի կենտրոնական թեման երեխաների ու ծերերի՝ երկու սերունդների փոխհարաբերությունն է ու դրանց հերթագայումը։

Հեղինակի հավաստմամբ գիրքը պատրաստ է եղել դեռևս 20-րդ դարի 50-ականներից, սակայն այն հասունացել է կես դար՝ ամռամբ լիանալու ու ամբողջանալու համար։

Իրականում «Հաջողություն, ամա՛ռ»-ը «Խատուտիկի գինի» վեպի շարունակությունն է՝ լույս տեսած կես դար առաջ: Ես այն ժամանակ ձեռագիրը բերեցի հրատարակչություն ու լսեցի. «Դե չէ, էս ծավալը ոչնչի պետք չի: Բերեք տպենք առաջին իննսուն հազար բառն առանձին հրատարակությամբ, իսկ ինչ կմնա, կթողնենք լավագույն ժամանակների համար, թող հասունանա հրատարակության համար»: Ամբողջական տեքստի բավականին հում, անմշակ տարբերակը ի սկզբանե վերնագրել էի «Անմոռանալի կապույտ բլուրներ»: Այն հատվածի  սկզբնական խորագիրը, որ հետագայում դարձավ «Խատուտիկի գինի», «Ամառային առավոտ, ամառային գիշեր» էր: Սակայն հրատարակիչների կողմից մերժված այս գրքի անվանումը ծագեց իսկույն՝  «Հաջողություն, ամա՛ռ»:

Ռեյ Բրեդբըրի  «Հաջողությունամա՛ռ» (Հետգրություն)

ԿԱՐԴԱԼ «ՀԱՋՈՂՈւԹՅՈւՆ, ԱՄԱ՛Ռ»

Թարգմ․՝ Ա․ Վերանյան

Խմբ․՝ Ա․ Սարգսյան

Համացանցում մասնակի կամ ամբողջությամբ տարածելու դեպքում ՊԱՐՏԱԴԻՐ Է նշել սկզբնաղբյուրը՝ Arman Veranyan's Blog