Arman Veranyan's Blog: 2016-03-20

2016-03-24

Հազվագյուտ է
Սերս,
Կիրքս
Ու թերևս
Այն լուռ մահը,
Որ օձի պես փաթաթվել է
Պարանոցիս:

Հազարերես
Ու անդեմ եմ,
Թե ինձ սիրես
Կդիմառնեմ,
Կհամբառնեմ
Սիրո,
Կրքի,
Ճահճից ախտի:

Թե որ սիրես,
Սիրտս գուցե բուժվի վերքից,
Հոգիս նորից ճկվի բերքից,
Իսկ մարմինս
Լուռ ճմրթվի ավյուն-կրքից:

Դե՜, ե՛կ
Սիրի՛ր:

Քեզ բանտել եմ իմ բիբերի լազուրներում,
Վանդակներ եմ գծել թարթիչներովս.
Արևին եմ դարձրել քեզ բանտակից,
Որ դու մենակ չմնաս, արև՛ս:

Քեզ բանտել եմ ամենաջերմ հայացքներում,
Որ չմրսես երբեք, մրսկա՛նս,
Բիբերս են սակայն ջրառվել շողերից.
Դու ճողոպրել ես իմ հալոցքներում:

Քեզ բանտել եմ ոսկե վանդակի մեջ,
Բայց դու թռչուն չէիր, դու չղջիկ էիր մի
Որ ամեն անցքից դուրս սողալ գիտի
Ու սուզվել գիտի ամեն անցքի մեջ:

Քեզ ես բանտել էի կապույտ լեռների,
Անտակ, անկշիռ, խոր վիհերի մեջ,
Բայց դու ջրվեժվել, գահավիժել էիր,
Ու լճակ դարձել խոր-խոր վիհի մեջ:

Ու հիմա պարտված բանտապանի պես,
Դատի մատնված հանցապարտի պես
Ինքս եմ չափում ոտքերիս փոքրիկ երկարությունով
Քո տված բանտերի հատակները ծով:

Արի կանչենք իրար
Ես կդառնամ շեփոր
Կշեփորահարեմ գնացած ճամփիդ
Ակունքում կանգնած:
(Բայդ դու չես լսի):

Արի գտնենք իրար
Ես կդառնամ քարտեզ
Իսկ դու գրավիր ողջ Ամերիկան.
Եղածն ի՞նչ է որ...
Մի հողակտոր՝
(Հանուն ինձ
Հանուն քեզ
Հանուն գալիքի):

Ու թե գտնենք, բաց չթողնենք
Ու թե սիրենք, կուլ չգնանք
Ժամանակի, տարածության
Հուր-երախին,
Քարտեզների ու շեփորի
Կույր-նվագին:

Քու հիշատակդ, այս գիշեր, զիս լալու չափ կհուզե․

Կարծես մեկնած էր սրտես, և գաղտնաբար այս գիշեր

Ետ կդառնա, ու հին տեղն ու հին գգվանքը կուզե,

Կսեղմվի գրկիս մեջ, կբարձրանա կուրծքս ի վեր։

Քու պատկերըդ աչքիս մեջ և քու ձայնըդ ականջիս,

Կթրթըռան այս գիշեր, երակներուս մեջ կարծես

Քաղցրահոտ շունչդ է լեցված, որ կզգլխե, կօրրե զիս,

Մինչ երեսես ալ կանցնին կարծես մատներըդ անտես։

Ետ կդառնան մի առ մի մեր հին ժամերն անկորուստ,

Կարավանին հետ աստեղց անոնք կուգան վերստին,

Հոգիս փարախն է բացվող ընդդեմ իր քաղցր հոտին։

Հիշատակովդ, այս գիշեր, կզգամ անչաթ զիս հարուստ,

Այնչափ բարի, երջանիկ․․․ որ գթությամբ մը անհուն

Կմտածեմ զայն բաժնել երկրի բոլո՜ր խեղճերուն․․․