Քաղաքային քրոնիկներ:Բանաստեղծություն վերջին

Քաղաքն իր բախտի անիվն ուներ,

Որ մարդիկ անգիտակից

Դարձրել էին խաղալիք,

Ու կնքել «կարուսել» անվամբ:

Ու շտապում էին, հա՜ շտապում,

Ճոճելու իրենց հաճույքը կարուսելի վրա,

Այնինչ բախտն էր յուրաքանչյուրի ճոճվում

Ամպերի տակ բազմած այդ չարխի վրա:

Հաճույքը վախին խառնած,

Պտտվում էին մեր ու մանուկ,

Կարուսելը հոգնում էր կամաց

Կյանքից անհոգ, անհանելուկ:

Նա այս կյանքում ուներ կոչում,

Բայց թե մարդը ի՞նչ էր հիշում,

Ու դարդոտած, մետաղ կտրած

Կյանքի անիվն էր ճռճռում:

Ու մի օր էլ այն դադարեց պտտվելուց...

Ու մոռացվեց կարուսելը՝

Վայելքն այդ հին, ճոխ օրերի,

Լքվեց, դարձավ այն անկենդան,

Լոկ ապաստան գել-գազանի,: 

Ու մի օր էլ այն դադարեց վիճակ գցել,

Ու որոշեց մարդու բախտը

Իրեն հանձնել:  

Քաղաքային քրոնիկներ: Բանաստեղծություն յոթերորդ:

-Օ՜, քամի՛ վայրագ, քամի՛ զարհուրող,

Ասա ինձ՝ ո՞վ ես, որտեղի՞ց կգաս,

Տիրույթները իմ բռիդ մեջ կառնես

Եվ այգիներն իմ ավերի կտաս։

Խուլ փնչացնում է Վայրագը հանկարծ,

Խորը, շատ խորը մի շունչ է քաշում,

Ու ետ փչելով, հեռու քշվելով

Տալիս պատասխան․

-Օ՜, քաղա՛ք մարդաշատ, քաղա՛ք հիասքանչ,

Գալիս եմ ես հեռվից հայացքով անթարթ

Ու ամեն քաղաք իմ ճամփի վրա

Դարձնում անապատ։

Գալիս եմ միշտ այնժամ, երբ պետք է լինում

Մաքրել քաղաքներ աղբից դարավոր,

Որ կոչվում է մարդ։

Գալիս եմ հեռվից ու գնում հեռու

Մարդ-արատը իսպառ ջնջելու։

 

-Բայց ինչու՞, քամի՛, ինչու՞ քեզ համար

Չես կարող անցնել  հանգիստ, հևասպա՜ռ,

Առանց ջնջելու, սրբելու նրանց,

Որ իմ որդիքն են, իսկ ես տեր նրանց։

-Քանզի ծերունի, մարդը ներկայի

Խիստ տարբերվում է մարդուց անցյալի,

Այժմ նա մարդ չէ, այլ գազան արի,

Նա մարդ չէ, գիտցի՛ր, այլ գործիք չարի։

Թարթում է քաղաքը իր դեղին աչքերը,

Մթնում է մի պահ, հետո վայրկյան անց

Շանթեր է թափում աչքերից մթին․․․

(Քաղաքը գիտի, որ ճիշտ է քամին,

Բայց արդեն ուշ է, կապվել է մարդկանց)։

Ու կոխ են բռնում քամի ու քաղաք`

Ամեն մեկն իր մեծ պարտքին դավանած,

Իսկ մարդիկ անհոգ, կռվին անտարբեր

Տաքուկ տներում պառկած են, քնած․․․

Բացվում է այգը, արևը հրատ

Ջերմում է տենդով, ջերմում բոցառատ,

Սիրող մոր նման գրկում Քաղաքին,

Իր հաղթած որդուն դարձնում է կյանքի․․․

Քաղաքային քրոնիկներ: Բանաստեղծություն վեցերորդ

Աշնան անձրևն այնպե՜ս մաքրասերիկ է դարձել,

Խանար հարսի պես ավլում է փողոցները,

Հողի բույր հանում,

Ու իր քթի տակ,

Ու լոկ իր համար

Լուռ լաց է լինում։

Մայրուղու վրա մի «թույն» մեքենա

Սուլոց է հանում․․․

Սուլում է մեքենան կամակոր մանկան պես,

Գոռում հայհոյում իր մետաղե լեզվով

Անձրևի լացը խանգարում է, տես,

Իր տուն շտապող վարորդին ահեղ։

Ու լոկ քաղաքն է լուռ ականջ կախում

Աշնան անձրևի խուլ հեծկլտոցին,

Բացում է իր գիրկը քաղաքը քարե

Ու ջերմ ափերով շոյում անձրևին։

Եվ երկու թշվառ, մոռացված հոգի

Լուռ սփոփվում են իրարու կողքի․․․